Вячаслаў Тамашавіч Буевіч упершыню даведаўся пра “сталінскія” расстрэлы ў лесе каля Хайсоў ад свайго бацькі, ва ўзросце дзесяці або адзінаццаці гадоў. Удвох з бацькам, ідучы з палявання, яны заходзілі на тое месца ў лесе, дзе расстрэльвалі людзей. Расстрэлы адбываліся да вайны. Бацька Вячаслава Тамашавіча бачыў іх на свае вочы. Схаваўшыся за дрэвам, ён назіраў за тым, што адбывалася ўначы на лясной паляне.
– Ён казаў, што валасы стаялі на галаве дыбам ад гэтага відовішча, – прыгадвае Вячаслаў Тамашавіч.
Да вайны бацька Вячаслава Тамашавіча працаваў лясным аб’ездчыкам, і пачуў ад некага, што нейкія бандыты крадуць лес. Ён вырашыў адсачыць злодзеяў.
– Глядзіць, машыны ідуць. Дзве машыны было. Спыніліся ў лесе, адтуль выйшлі людзі. Іх прымусілі выкапаць магілы, а потым расстралялі. Тых, каго не забілі адразу, дабівалі з пісталета. Потым на тым месцы, дзе іх закапалі, высоджвалі елкі,– распавядаў Буевіч-старэйшы..
Пасля вайны, калі бацька Вячаслава Тамашавіча паказваў яму месца расстрэлаў, пахаванні можна было пазнаць па тым, што там правалілася зямля і ўтварыліся ямы.
Неяк ужо да самога Вячаслава Тамашавіча прыязджаў сваяк аднаго з забітых у тым лесе. Ён папрасіў паказаць месца, дзе адбываліся расстрэлы. Паводле ягоных словаў, там былі забітыя ягоны бацька і брат. Пра такія выпадкі, калі сваякі забітых шукалі месца іхнага пахавання, распавядалі і іншыя аднавяскоўцы.