Аляксандр Цярэнцьевіч Максіменка нарадзіўся ў 1937 годзе непадалёк ад так званай “Віцебска-Суражскай брамы”, дзе цяпер знаходзіцца вядомы мемарыял у памяць прарыву беларускімі партызанамі лініі фронта. Гэта Запольскі сельсавет былога Суражскага раёна.
У 1967 годзе Аляксандр Цярэнцьевіч уладкаваўся шафёрам на Віцебскую птушкафабрыку, якая знаходзіцца каля вёскі Хайсы. Ён жыў непадалёк ад таго месца, дзе ў 1930-я гады адбываліся расстрэлы, і дзе ў лесе, былі закапаныя целы расстраляных. Ягонае жытло – гэта так званая “казарма” каля чыгункі: дом быў падзелены надвое, на два гаспадары. У другой палове дома жыў Шунько Аляксандр, які і распавядаў Аляксандру Максіменку пра сталінскія рэпрэсіі. Ен казаў, што як толькі пачалася вайна, штодня прывозілі людзей на расстрэл у лес каля Хайсоў. Іншыя вяскоўцы неаднаразова падкрэслівалі, што расстрэлы ў лесе каля Хайсоў адбываліся яшчэ і да Другой Сусветнай вайны, у 1937-38 гады. Аднак не выключана, што ў гэтыя мясціны, апрача рэпрэсаваных, маглі прывозіць на расстрэлы і вязняў Віцебскай турмы, якіх, верагодна, знішчылі у чэрвені 1941-га года.
У лістападзе 2014г. віцебскія грамадскія актывісты ўсталявалі некалькі крыжоў у лесе, дзе былі знойдзены невядомыя пахаванні. Але праз нейкі час некалькі крыжоў зніклі.
Аляксандр Цярэнцьевіч з абурэннем ставіцца да знікнення крыжоў, усталяваных грамадскімі актывістамі. Ён лічыць ганебным той факт, што афіцыйна не названыя тыя, хто нясе адказнасць за знішчэнне ні ў чым не павінных людзей, і што памяць ахвяраў на афіцыйным узроўні аніяк не ўшанаваная.